De geschiedenis ontdekken
Deze zomervakantie heeft weer veel in het teken gestaan van onderzoeken. Spitten in de geschiedenis van mijn geboortegrond Gelderland. Ik heb tochten gemaakt met vrienden, met familie of alleen, maar iedere keer weer was het prachtig en interessant wat aan onverwachte ontdekkingen gewoon opdook op ons pad.
Pomphul’ de bron in Hoog Soeren
Het Speulder en Sprielderbos bij Drie
Verschillende lagen in een landschap
Wat mijn interesse heeft zijn die verschillende lagen die je kunt ervaren op een krachtplek. Er zijn plekken waar vondsten zijn gedaan die teruggaan naar de tijd van de Kelten en de Germanen. Met name vondsten uit grafheuvels geven een indruk van het leven van mensen die van een nomadisch bestaan (jager/verzamelaars) overgingen naar landbouwers en zich gingen vestigen en daarbij hun doden gingen begraven in grafheuvels. Er was een verbinding met het land, met de natuur en er werd aanbeden en geëerd. Er werden offers gebracht aan de vele goden en godinnen en voorouders werden vereerd. Met de komst van het Christendom veranderde er een heleboel en er is veel kennis en informatie over de oude tijd verloren gegaan. Opeens worden er namen gegeven aan plekken als Duivelsberg, worden er banvloeken uitgesproken en wordt er ontkend dat een plek een energetische krachtplek kan zijn. Kerken worden echter wel vaak gebouwd op de fundamenten van de heidense heiligdommen. Al die lagen vertellen een verhaal. Op Facebook hebben de verslagen al gestaan, maar ook hier wil ik graag een paar van die tochten beschrijven. Twee verhalen over Witte Juffers.
De Witte Juffer van Hoog Soeren
Onze zoektocht vandaag leidde ons naar Hoog Soeren, naar de grote beuk waar de Witte Juffer haar thuis heeft. Die boom wordt ook wel de Jufferboom of Spinboom genoemd, omdat de Witte Juffer in de holle boom zou zitten te spinnen. Ze wordt gezien als één van de nornen, de schikgodinnen, de spinsters die ons lot en levensdraden weven.
Pomphul
Hoog Soeren is hoogstwaarschijnlijk ouder dan Apeldoorn, het is een mooie magische plek vol kracht en schoonheid. Je vindt er ook een aantal grafheuvels. In een dal vind je een bron en daar werd in vroegere tijden door de inwoners hun water vandaan gehaald. Vandaar de naam die het nu heeft ‘Pomphul’, hoewel niet helemaal juist, want pomphul betekent pompheuvel, refereert dit aan de bron waar het water opwelde. Een betere benaming die ook wel gebruikt wordt is Spring-del of Brondal.
De Witte Juffer in de holle boom hebben we helaas niet ontdekt, wel een aantal grafheuvels met een bezoek vereerd en geëerd op de top ervan. We hebben gewoon écht genoten van het bos. Eeuwen en eeuwen lang vormden de spinster, de bron en de grafheuvels een plek van kracht en dat is voelbaar. En mísschien is Hoog Soeren en haar omgeving wel de plek van Odin en zijn Wilde Jacht.
Na een heerlijke lunch in het voormalig jachthuis van Willem III waren we er klaar voor om een bezoek te brengen aan het Solse Gat.
Het Solse Gat
De legende van het Solse Gat
De legende van het Solse Gat vertelt ons dat daar vroeger een klooster stond. De geestelijken die er leefden hadden hun ziel aan de duivel verkocht, werd erover gezegd. Die heidense priesters leidden een té losbandig leven. Tijdens kerstnacht onweerde het en terwijl een bliksemschicht de lucht doorkliefde opende de bodem zich en verzonk het klooster in het grote gat in de grond. De kuil, het gat, herinnert ons eraan wat er toen is gebeurd. En soms, bij volle maan komen deze geestelijken nog boven en waren ze rond én kun je het gedempte geluid van de kloosterklokken nog horen.
Het geologische verhaal
Het geologische verhaal over het Solse Gat vertelt dat er in de voorlaatste ijstijd, het Saalien (180.000 tot 130.000 jaar geleden) massa’s ijs zorgden voor stuwwallen op de Veluwe. Zo’n heuvel die wordt opgeduwd wordt pingo genoemd. Daaronder bevinden zich vaak ijsbekkens. Wanneer uiteindelijk het ijs smelt zakt de heuvel in en ontstaat er een krater. Dit wordt een pingoruïne genoemd.
Zonnegod Sol
Voor de Germanen was dit de berg van Sol, de zonnegod en werd het Solse Gat een plek waar in hun tijd de zon aanbeden werd. In die Oude Tijd zullen daar waarschijnlijk veel rituelen uitgevoerd zijn rondom de lente-equinox en met midzomer, voor o.a. vruchtbaarheid en wedergeboorte.
Moeras en spiraliserende energie
Hoewel het niet mocht …. dat was in ieder geval wat de bordjes zeiden …. zijn we toch door het gat gewandeld. Nooit zeggen dat iets niet mag, dan wordt het alleen maar aantrekkelijker en dit trok ook letterlijk aan ons. Er was een zuigende kracht werkzaam, niet heel vreemd, het is moerasgebied, maar je kon het voelen aan je lichaam. Benen werden zwaar, je voelde het in je buik. Alsof alles als een spiraliserende energie naar beneden en binnen werd gezogen. Het gat trekt, in die zin van: is zeer aantrekkelijk, maar het is ook een zuigkracht.
Het bos was adembenemend. Het ontnam zelfs een beetje je evenwicht en je gevoel van richting. Ik was wel geneigd goed op de paden te letten. We voelden ons een beetje dizzy, ik kreeg ook een ander soort zicht. Alsof je zo een andere tijd of een sprookje in kan stappen. Ook de grafheuvels die door ons werden bezocht hebben we ervaren als anders van aard. Er zit daar heel veel energie, krachtige, vibrerende natuur(wezens)energie in dat bos. De Germaanse bosgod Thri (waar later het kleine plaatsje Drie naar is genoemd) regeert voelbaar.
Dwaalenergie
Ik zou er ook de hele dag in rond kunnen dwalen, een plek waar je je in wilt verliezen, maar die ook respect afdwingt en waar je op je hoede moet zijn. Dwalen kan, maar verdwalen is daar heel makkelijk. Je kunt letterlijk en figuurlijk de weg kwijt raken.
De Witte Juffer van Kernhem
Vorige week ben ik er op uit getrokken om Landgoed Kernhem te onderzoeken. Ja ja, ik beken, ik ben een fan van Suske en Wiske verhalen, al mijn hele leven lang. Omdat er zoveel sagen en legenden worden beschreven in die boeken. Zo is er ook het boek Het Witte Wief, welke vertelt over de verschijning van een vrouwfiguur die al eeuwen rondspookt op het landgoed op zoek naar haar geliefde. Zij moet herenigd worden met hem om catastrofes te voorkomen. In het boek is zij de geest van een priesteres die eeuwen geleden de ceremonies leidde in de zonnetempel. In het verhaal komen ook zwerfstenen voor. Zij die het Witte Wief wilden helpen zijn in stenen veranderd en dat zijn er negen in totaal. Ook wordt er verteld over de ommegangen rond de zonnetempel en de energie van een ondergrondse krachtstroom.
De oude grafheuvel op landgoed Kernhem
Energetische krachtplek en leylijnen
Tijd om eens tijd te besteden op deze grond. In het Suske en Wiske verhaal is er ene meneer Piet Pel die vertelt over de geschiedenis van Ede. Deze naam komt vaker voor wanneer je op zoek gaat naar met name energetische krachtplekken en leylijnen op de Veluwe Zoom. Hoewel ik best een kijkje had willen nemen in zijn boekwinkel en een ontmoeting had willen hebben met meneer Pel schijnt dat hij, een tijd terug al, zijn zaak heeft moeten opgeven.
Ik had mijzelf eerst maar eens moed ingegeten en ben toen op pad gegaan. Ervaren hoe het voelt, de energie van een juffer, die maar wacht en wacht op haar geliefde die haar nou eenmaal een belofte had gedaan. ‘Ik moet weg, maar ik keer terug. Wacht op mij!’ En dat doet ze dus nog steeds. Als Witte Juffer waart ze nog steeds, op het landgoed dat ooit haar thuis was, rond.
Landgoed Kernhem met labyrinth
Het landgoed Kernhem is heel erg oud. Het is een heilige plek en stamt nog uit de tijd van de Kelten. Het is een krachtplek waar rituelen en ceremoniën zijn uitgevoerd. Rond 1500 v. Chr. leefden de Germanen hier, in de grafheuvels in het gebied zijn vondsten gedaan. De plek waar nu het labyrinth ligt was een grafheuvel. Dat labyrinth is er in 1735 gekomen. Het is wel fijn om dat labyrint te lopen.
De grafheuvel
De heuvel zou een belangrijke rol hebben gespeeld bij de verering van de zon. Een plek waar ceremoniën werden uitgevoerd voor de zonnegod.
Natuurlijk wilde ik ook de bloedsteen zien. Deze schijnt verplaatst te zijn. Hoewel hij in het midden van het wandelpad ligt, heb ik ook sterk het gevoel dat het daar oorspronkelijk niet precies hoorde. De steen lag op de (graf)heuvel. Het was een altaarsteen. Het verhaal gaat dat wanneer je met Volle Maan met een scherp voorwerp prikt in de steen, dat er dan bloed uit sijpelt. Het zou het bloed zijn van de vele offers die er gebracht zijn. Máár het zou ook nog maar zo de priester kunnen zijn waarnaar de priesteres nog steeds op zoek is.
Krachtplekken en hun verschillende lagen
Ook hier is duidelijk dat heidense plekken die als heilig werden beschouwd ofwel werden verplaatst ofwel over werd gezwegen, maar de aantrekkingskracht bleef en samenkomsten op heilige plekken duurden voort. Ook Kernhem blijft het onderzoeken waard, al die verschillende lagen met hun verschillende verhalen, het blijft boeiend om hiernaar te speuren.
Door Christel Nijland (Shama Kaur)
