Facetten van leven
Het is er werkelijk adembenemend mooi! De verscheidenheid aan kleuren, verschillende schakeringen groen, geel en bruin, als je een rondje draait ervaar je de levendigheid. Kijk je omhoog dan word je de mooie strakblauwe hemel gewaar en de wolken maken het weer speels. Vanwege al hun vormen worden je gedachten meegenomen. De dieren, oh ja, die vinden er hun plek en als je stil bent, kunnen ze je ongemerkt toch dicht naderen. In dit bos, in deze natuurlijke omgeving zindert alles van levenskracht, het straalt vitaliteit uit en lijkt te trillen van energie als een warm wegdek in een hete zomer. Dit is waar je leven voelt, waar je ervaart hoe levende natuur zich gedraagt en waar wij onze zuurstof, geladen met fijnstoffelijke deeltjes van tintelende energie, vandaan halen. Eenmaal hier kun je namelijk niets anders dan heel diep ademhalen en het helemaal tot in je bekken en buikgebied trekken. Je voelt je longen zich volledig vullen met levensenergie die door je hele lichaam vibreert. Dit is waar het om draait. Leven! Natuurlijk is dit gelijk ook de plek van sterven, verderf en zijn de transformerende krachten werkzaam, want wat de bodem voedt creëert weer leven op het juiste moment. Maar er is evenwicht, een natuurlijke cyclus van groei, bloei, verval en afsterven om weder geboren te worden als de omstandigheden weer juist zijn. Alles is in harmonie omdat het klopt, niets bestaat op zichzelf of vanuit zichzelf.
En toch, op deze plek met al haar facetten van leven is er iets vreemds. Zij is zich gewaar van alle schoonheid om haar heen, ze voelt maar kan toch niet écht voelen. Ze wil aanraken en vastpakken en dansen in het zonlicht tussen de bomen, maar ze voelt zich belemmerd, er is een tegenkracht, ze kan niet wat ze wil. Een enorme glazen kist staat om haar heen, het maakt niet eens diep contact met de aarde eronder, het lijkt te zweven. Ze voelt zich benauwd en het moment dat ze zich dat meer gewaar wordt alleen maar benauwder en ze raakt in paniek! Waarom voelt ze zich zo verbonden met alles om haar heen, maar raakt ze alleen maar de wanden van het harde, ondoordringbare glas? Waarom kan ze wel kijken, maar niet echt zíen wat er speelt. Zij, die vrije Ziel, die danst in het maanlicht, zij die praat met de dieren en de bomen. Zij die geliefd is in het door haar zo beminde bos, want als ze er is lijken de bomen mee te dansen, de wind speelt met haar haren, het water lijkt nog vloeibaarder te worden en meandert om haar heen en door haar heen. De aarde voedt haar en het vuur binnenin laait nog meer op. Ze kan verbinden, want haar innerlijke kracht is sterk, maar ze is gevangen in een glazen kooi.
Sluiers
Vanwege de paniek en het verdriet dat haar overspoelde, kon ze niet ervaren dat er aan de bovenkant een felle bundel licht, zo’n licht dat je nog nooit eerder hebt gezien, haar overstraalde. Het was een typisch wazig, wit licht met een felblauwe gloed er doorheen.
Door de sluiers, door alle lagen waar zij van afgesloten bleek te zijn, ontving ze toch dit licht en hierin haar visioenen, haar beelden. Ze werd meegenomen, haast meegezogen in de tijd, eons terug.
Daar liep ze en haar licht straalde vanuit haar wezenskern, het was groots, goudachtig licht, vezelig ook en krachtig. Zo ontmoette ze anderen en ze leken in totale verbinding te staan met elkaar en naar het scheen, zonder direct woorden te gebruiken. Als ze goed keek merkte ze dat de ogen zoals ze die kende niet konden zien, maar dat ze met een heel zachte blik de stralingen om zich heen opving. De felheid, de lichtheid en de ijle sferen, ze kon dit niet kennen van al wat ze kende. Ze voelde om zich heen, ze betastte de lichtende vezels en speelde met de trillende, wollige energievelden om haar heen. Ze verspilde geen energie aan het zoeken naar woorden of het uiten van zinloze holle klanken. Ze wist te communiceren op een heel ander niveau en ze werd overmand door vreugde, gelukzaligheid en overvloedigheid en wist, hier kom ik vandaan, dit ben Ik, Ik Ben Licht en dit is mijn Lichtlichaam.
Ze werd meegenomen, door verschillende lagen in andere tijden, andere dimensies en ze hoorde woorden: “Herinner je”, “Dit zijn de sluiers van vergetelheid”, “Dit zijn de radertjes die tijdperken bepalen”, “Dit is het pad van Ziel”.
Er waren sluiers, ze werden dunner en ergens was er niet eens één sluier en daar was Licht!
Materie als voertuig voor licht
De paniek keerde terug, ze voelde zich zwaarder worden, meegezogen leek het wel, alle atomen leken wel dichter naar elkaar toe getrokken te worden, alsof ze tegen elkaar zouden botsen en zij zou imploderen. Het gebeurde niet, het werd een lichaam, vaste stof, een fysiek voertuig. Ze werd bijeen gehouden door een kracht die je niet voor mogelijk kon houden. Ergens leek haar dit toch prachtig. Ze had vorm, ze voelde een kracht aan haar voeten trekken, maar daardoor voelde ze aarde onder zich en het kloppend hart van Moeder Aarde. Ze voelde een vloeibaarheid door haar lichaam gaan en besefte dat er wateren in haar waren die dan weer turbulent, dan weer gedempt voortvloeiden. Ze voelde, ze leefde, ze ervoer de kracht van het hart, gevoed door vuurkracht en hoe ze daarmee naar buiten kon treden en kon manifesteren en creëren. Ze besefte hoe ingenieus dit in elkaar gezet was, alsof er een goddelijke vonk door haar heen ging. Ze beleefde emoties, gedachten, een geestelijk aspect. En ze kreeg het inzicht dat dit, precies dít, is wat naar men zei, de ‘verdichte vorm’, een ‘dimensie’ is. Daar waar je vast in de materie zit. Echter nergens, maar dan ook nergens kan de beleving van materie in de meest vaste vorm worden gedaan dan hier. Dan is er ook nergens een plek waar je licht, jouw Licht of het Goddelijke Licht kunt manifesteren dan Hier, werd haar conclusie. Materie is nodig, het fysieke lichaam is belangrijk als voertuig om het licht te brengen en te laten stralen voor deze derde dimensie. De weg is herinneren. Herinneren wie je in essentie bent, door de sluiers en de verdichting heen, terug!
Onderdompeling in Lethe, rivier der vergetelheid van Gustav Doré
Verdichting
De kracht van creatie zal haar weer op het pad zetten, het manifesteren van het Licht in zichzelf zal groter en groter worden en het vlammetje wat ze gedoofd heeft zal weer oplaaien en uitgroeien tot een vibrerende bal en haar doen uitstralen als Lichtlichaam.
Zij ging terug naar haar Lichtlichaam eons geleden. Daarna brak totale paniek uit toen ze meer en meer zakte in de verdichting, ze voelde zich bekneld, het voelde alsof men haar in een te strak pak, in een keurslijf wilden stoppen. “Het staat je prachtig, een ‘perfect fit’, niets meer aan doen” en even geloofde ze dit. Het zal wel zo zijn, ik zal het er maar mee moeten doen en als het voor iedereen zo is zal ik mij in dit te strakke en opdringerige pak maar aanpassen, dacht ze nog even. Hier is namelijk weinig bewegingsvrijheid, ik zal doen wat er wordt gezegd en dat licht, dat prachtige zuivere heldere licht zal ik maar dempen, want het past niet in deze snit.
Belichaamd Licht
De aarde en de Grote Moeder zijn prachtig, maar de aarde bedekte haar nog meer en dat voelde veilig, ze liet het toe. Het lichtje doofde nog meer en ze hoorde de woorden die ze tegen zichzelf zei: “Creatie zal mij weer op het pad zetten, van verdichting, een klein lampje, naar een groter licht, dwars door grenzen heen die er niet meer zijn. Dank Materie voor deze les, want ook lícht kan door alle materie heen. De atomen van mijn lichaam dansen een dans in een enorme balzaal”.
En ze draaide en draaide en draaide rondjes, en ze bemerkte dat er helemaal geen glazen kooi meer om haar heen was, ze stond met haar voeten diep in de aarde verankerd en alle grenzen en begrenzingen vervaagden. alle shock, trauma’s en eigen strijd door alle tijden heen waaierden van haar af. De levende natuur draaide in euforie met haar mee. Ze hadden haar weer terug! Ze bejubelden haar, ze was het Belichaamde Licht en niemand kon haar dat nog afnemen!
Tot slot
Hoe kunnen we Weten als we zijn vergeten?
Herinner je
Licht, Authenticiteit, Vrije Wil, DNA/RNA en cellulaire geheugen, een hard drive
Een kloppend hart, de scheppende Kundalini
Bewustzijn, Vrijzijn
Je kunt niet ont-weten als je weet. Nadenken is toegestaan!
© Alice Alinari
Denk eens aan het verhaal van de 100e aap
Of aan het Morfogenetische Veld
Aan de Bewustzijnsschaal van David Hawkins
Door Christel Nijland (Shama)
